نظریۀ انسجام و هماهنگی انسجامی

انسجام و پیوستگی متن از‏جمله مسائلی است که تحلیلگران متن همواره به آن توجّه کرده اند. در مقالۀ حاضر می کوشیم بر‏اساس نظریۀ تکامل یافتۀ انسجام هلیدی و حسن در سال 1985، و مفهوم هماهنگی انسجامی که رقیّه حسن آن را در سال 1984 مطرح کرد، عوامل انسجام، هماهنگی انسجامی، پیوستگی و همچنین کاربست این نظریه در یک داستان کمینۀ فارسی را بررسی کنیم. در‏نتیجۀ کاربست نظریۀ این دو زبان‏شناس در‏می‏یابیم که با شناخت این الگوی جدید انسجام و هماهنگی انسجامی می توان آن را در هر متن- اعم از ادبی و غیر‏ادبی- به‏کار گرفت؛ نکتۀ درخور توجه آن است که با استفاده از هماهنگی انسجامی می توان درجۀ انسجام و پیوستگی متون را از‏نظر کمّی مقایسه کرد.